‘Zit toch niet overal aan te friemelen.’ Dat heb ik vaak tegen mij horen zeggen, toen ik als kind op mijn manier mijn omgeving wilde bekijken. Ik had aldoor de behoefte om al tastend mijn omgeving, die verder lag dan wat ik met mijn handen en voeten kon aanraken, te ontdekken. Als volwassene heb ik dat verlangen eigenlijk nog, maar je past je aan de normen aan van de visuele wereld, waar het dominante zien de tastzin gevangen houdt achter tralies. Maar vingers kunnen in kil blauw het zachte, in inktzwart het vrolijke, in strak wit het vriendelijke en in gifgroen het troostende ontmoeten. Wanneer de tralies voor de tastzin worden weggehaald, ontdekken de vingers wat de ogen is ontgaan. Zie je wel?’ Corrie Balemans
Recente berichten
Recente reacties
- Jofke op Zit toch niet overal aan te friemelen
- Jofke op Zit toch niet overal aan te friemelen
- Erwin op Mijn kruisweg
- Erwin op DOEN is de oplossing
Leuk om te lezen Bas!
Dank je dat je jouw visie wilde delen.
Dank je Corrie