0639826286 kunst@jofke.nl
Selecteer een pagina

Vaak word ik wakker met een inzicht.
Het besef waarmee ik vanochtend wakker werd was dat ik mijn eigen kruisweg heb gecreëerd. Ik hoorde mezelf voor de zoveelste keer klagen dat bepaalde organisaties wel geïnteresseerd zijn in mijn werk, maar niet tot een samenwerking overgaan. Waar ben ik toch mee bezig?! Hoe meer ik deze gedachten blijf herhalen, hoe meer ik de situatie in stand houd. Ik verkondig dat ik mensen een keuze wil geven en mogelijkheden wil aanreiken, maar was verontwaardigd dat de mogelijkheden die ik bied niet met beide handen worden aangenomen. Wat een arrogant geklaag!

Waar komt dit vandaan?
Van 1996 t/m 2003 had ik een relatie met een jongen met een visuele beperking. Zijn frustraties met betrekking tot onbegrip bij overheidsorganisaties, werkgeversinstanties en mensen om hem heen, waren mijn drijfveer om schilderles te gaan geven aan mensen met een visuele beperking. ‘Ik zou wel eens een aanbod creëren waarbij er wél rekening werd gehouden met hen!’
Toen ik in 2008 begon met Studio Xplo mocht ik bij Visio (het toenmalige Sensis) in Breda beginnen met mijn streeftocht. Na 2,5 jaar werden mijn lessen niet meer door het AWBZ vergoed, omdat ze geen revaliderend karakter zouden hebben. Voor mij betekende dit dat de effecten van mijn werk niet gezien werden en daar nam ik geen genoegen mee.

Hoe hard ik ook mijn best doe, ook ik zal met mijn gezegende visus nóóit kunnen voorstellen hoe moeilijk het is om je zicht (voor een groot deel) te verliezen in een verschrikkelijk visueel ingestelde maatschappij. Ik mocht getuigen zijn van vragen als ‘waarom overkomt mij dit?’ tot het onbegrip van familie, vrienden, collega’s, overheidsinstanties, zorgverzekeraars, weggebruikers, winkeliers, mensen in het uitgaansleven, om maar niet te spreken over het OV, taxibedrijven en -chauffeurs.

Mijn empathie is mijn beste vriend én mijn vijand.
Ik nam de frustraties van mijn cursisten mee en startte Zie je wel(?) op, een project voor non-visuele kunstbeleving. Met kunstzinnige presentatie gemaakt door en gebaseerd op de belevingswereld van mensen met een visuele beperking, geven we samen ziende mensen een geblinddoekt kijkje in de non-visuele wereld… hopend op begrip… hopend op bewustwording… hopend op gelijkheid… hopend op inspiratie… hopend op acceptatie.

We maakten en maken mooi dingen en véle mensen werden en worden geraakt door de ervaring. Ik richtte een stichting op om het project verder uit te kunnen bouwen en dat lukte. Ik schreef een boek om nog meer mensen te kunnen inspireren, ontwikkelde een tactiel kleurensysteem met uitgebreide methode en er verscheen nóg een boek. Aan inspiratie geen gebrek. Toch is er nog steeds het gevoel dat de maatschappij er niets van snapt. Daar is alles op gebaseerd.

Wat als die frustratie wegvalt?
Ik leer mezelf en andere mensen bewuster kijken naar de wereld waarin we leven en te verbeelden wat we zien. We ervaren mooie momenten en staan stil bij de mooie dingen in het leven. Hoe positief ik ook probeer te zijn, mijn werk was voor een groot deel gebaseerd op een gevecht, op frustraties en op angst.
Altijd strijdend heb ik veel onrust ervaren. Op momenten dat ik niet aan het strijden ben, komen dingen me aangewaaid. Trouwens ook tijdens de strijd.

Wanneer ik nu rust ervaar, lijkt het alsof er iets niet klopt. Wat betekent die leegte? Geen gevecht? Huh? Wat moet ik dan? Is de tijd voor vertrouwen aangebroken?

Verzet je niet tegen iemand die jou kwaad doet (Matteüs 5:39)
Onbewust waren mijn eigen gedachten mijn vijand. In 2010 startte ik het project Zie je wel(?) en in mei 2018 deed ik een aanzet voor een project met de titel ‘Eerst zien, dan geloven’. Soms hebben inzichten tijd nodig.

Jofke®